Άρθρα και Έρευνες
από την επιστημονικά υπεύθυνη του «Θάλπος Αττικής» Μαρίνα Νικολάου
Αλήθεια πώς βιώνουμε τις διακρίσεις;
Εμείς στο «Θάλπος» είχαμε την τιμή και την χαρά να μπορέσουμε να συζητήσουμε με τον κύριο Αντώνη Τσαπατάκη σχετικά με τις διακρίσεις στην χώρα μας που αφορούν τα άτομα με αναπηρία.
Ο Αντώνης είναι Έλληνας παραολυμπιονίκης στην κολύμβηση. Αγωνίζεται κυρίως στα 100μ. πρόσθιο, κατηγορίας SB4. Έχει λάβει πολλά βραβεία σε εθνικό επίπεδο (κατέχει δύο εθνικά ρεκόρ), ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους διαγωνισμούς. Έχει στην κατοχή του πάνω από 20 χρυσά, ασημένια και χάλκινα μετάλλια (1).
Καλησπέρα κύριε Τσαπατάκη, είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι που σας έχουμε μαζί μας και είναι ιδιαίτερη τιμή για τον Φορέα «Θάλπος Ψυχική Υγεία» να φιλοξενεί στην ηλεκτρονική του αρθρογραφία, περιεχόμενο συζητήσεων που προέρχεται από προσωπικότητες όπως η δική σας.
-Τι σημαίνει για εσάς ο όρος «διάκριση»;
Καλησπέρα σας, σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση σε αυτή την διαδικτυακή κουβέντα. Δεν είναι ότι χρησιμοποιώ αυτό τον όρο, θα τον συνδύαζα με την έννοια της προσβασιμότητας, όσον αφορά στον σεβασμό του κάθε ατόμου. Το πόσο προσβάσιμο δηλαδή είναι το κάθε άτομο με κάποιο άλλο.
-Έχετε βρεθεί ποτέ σε κάποιο περιστατικό κοινωνικής διάκρισης; Και αν ναι, ποιο συναίσθημα κυριάρχησε;
Δεν έχω βρεθεί ποτέ, έχω ακούσει πολλές ιστορίες. Προσωπικά δεν έχω πέσει θύμα κάποιας κοινωνικής διάκρισης.
-Ποιες οι προκλήσεις στην καθημερινότητά σας;
Οι προκλήσεις της καθημερινότητας αφορούν στην προσβασιμότητα, όπως αναφέραμε, με την έννοια του να σκέφτεται ο ένας τον άλλον, τον αλληλοσεβασμό και σίγουρα της προσβασιμότητας όσον αφορά σε επίπεδο υποδομών.
-Τα άτομα με αναπηρία βιώνουν κοινωνικό αποκλεισμό; Παραβιάζονται θεωρείτε θεμελιώδη δικαιώματα; Είναι η Ελλάδα μία χώρα, η οποία «διακρίνει» τους πολίτες της;
Σε όλο τον κόσμο γίνεται αυτό, το να βιώνουν κοινωνικό αποκλεισμό, όχι μόνο όσον αφορά σε κρατικό επίπεδο κλπ. αλλά και μεμονωμένα το κάθε άτομο προς τον συνάνθρωπο. Όταν επομένως ξεκινάμε από τον αλληλοσεβασμό προς τους υπόλοιπους, τότε όλα τα υπόλοιπα θα μπορέσουν να φτάσουν στην επιθυμητή κατάσταση και στην κατάσταση στην οποία απαιτείται.
-Υπάρχουν πιστεύετε διακρίσεις και στις εργασιακές ευκαιρίες;
Θεωρώ ότι δεν πρέπει να γίνεται διάκριση, ας μην το βάλουμε με την αρνητική χροιά της «διάκρισης». Θα ήταν πιο ωφέλιμο να μπορούμε τελικά να «διακρίνουμε» (να βλέπουμε και να παρατηρούμε) τις ανάγκες του καθενός. Άτομα με αναπηρία ή χωρίς, όλοι είμαστε άνθρωποι. Μπορούμε να μην το πηγαίνουμε έτσι «επιθετικά», αντίθετα μπορούμε να κερδίσουμε περισσότερα αν το σκεφτόμαστε ως τροφή για σκέψη και συζήτηση, προκειμένου να υπάρξουν αλλαγές. Η Ελλάδα λοιπόν, χρειάζεται βελτίωση. Έχουν γίνει κάποια ψήγματα προσπάθειας προς την ισότητα, ώστε να αντιμετωπίζεται ίσα ο καθένας… αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Προσωπικά εγώ δεν έχω αντιμετωπίσει σε επαγγελματικές καταστάσεις τέλος πάντων κάποια διάκριση. Φαντάζομαι ωστόσο ότι υπάρχουν και όχι μόνο σε άτομα με αναπηρίες, αλλά και σε όλους. Ανάμεσα σε άτομα με αντίθετο φύλο (από γυναίκα σε άντρα, ή από άντρα σε γυναίκα), ακόμα και από άτομα με πολιτιστικές διαφορές, όπως το χρώμα, η γλώσσα… οτιδήποτε άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
-Έχετε εντοπίσει βήματα εξέλιξης έως σήμερα;
Ναι, πιστεύω ότι υπάρχει εξέλιξη και πρόοδος. Παρ’ ολ ‘αυτά, θέλει αρκετή δουλειά και προσπάθεια ακόμα.
-Τέλος, θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια, γι’ αυτή την υπέροχη ιδέα, να συγγράψετε δύο παιδικά βιβλία σε συνεργασία με την κυρία Έλενα Θωίδου;
Το παιδικό βιβλίο και όχι παραμύθι όπως συνηθίζουμε να λέμε στις μέρες μας, είναι ένα βιβλίο που γράψαμε για όλους… μικρούς και μεγάλους! Την είχα αυτή την ιδέα με το πρώτο βιβλίο από το 2012, ευτυχώς συνάντησα την Έλενα, η οποία με βοήθησε να πραγματοποιήσω αυτή την ιδέα. Και έτσι συνέβη! Το πρώτο βιβλίο έχει τίτλο « Ο Τόνυ και ο κύριος φόβος» και αφορά στους φόβους που έχουμε και αποτελούν τροχοπέδη στο να ζήσουμε. Είναι ένα βιβλίο για τη διαφορετικότητα και τη διαχείριση του φόβου. Το δεύτερο βιβλίο ήρθε το 2016 με τίτλο «Το όνειρο», στο οποίο μιλάμε για την αγάπη. Στόχος της έκδοσης αυτού του βιβλίου ήταν η εξοικείωση των παιδιών αλλά και των γονιών με την έννοια της ισότητας, ενώ παράλληλα να μεταφέρει σημαντικά μηνύματα.
-Σας ευχαριστούμε θερμά για αυτή μας την συζήτηση. Ευχόμαστε ότι καλύτερο για εσάς. Μας κάνετε περήφανους!
Χρειάζονται λοιπόν να γίνουν πολλές προσπάθειες διευκόλυνσης της καθημερινότητας των ατόμων με αναπηρία από το κράτος αλλά και από τον καθένα μας ξεχωριστά. Όχι μόνο για τα άτομα με αναπηρία αλλά για κάθε άτομο. Η προάσπιση και ο σεβασμός των δικαιωμάτων προς όλους και από όλους, θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν μια ποιοτικά καλύτερη ζωή χωρίς κανένα είδος διάκρισης.
“Discrimination is a disease” (μετ. «Οι διακρίσεις είναι ασθένεια»)
-Roger Staubach-
Πηγές:
