Άρθρα και Έρευνες
από την εργοθεραπεύτρια του “Θάλπος Αττικής” Βασιλική Μωραΐτη
Μετράμε πλέον πάνω από ενάμιση χρόνο από την έναρξη της πανδημίας COVID-19, ενός παγκοσμίου φαινομένου το οποίο κανείς δεν φανταζόταν πως θα έκανε την εμφάνιση του και θα επηρέαζε σε τέτοιο βαθμό την ζωή του ανθρώπινου είδους. Μιας κατάστασης που πραγματικά αν μας την αφηγούταν κάποιος πέντε έτη πριν, τότε πιθανά θα μιλούσαμε για σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Πως όμως επηρέασε η πανδημία την ζωή μας σε καθημερινό επίπεδο;
Ξεκινώντας από το κομμάτι της εργασίας, έναν τομέα που αποτελεί αναμφίβολα το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινής μας ζωής, είναι γεγονός πως κληθήκαμε να αλλάξουμε ριζικά την καθημερινή μας ρουτίνα. Πλέον δεν χρειαζόταν ούτε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στην εργασία μας, ούτε να ξυπνήσουμε δύο ώρες νωρίτερα για να πάμε τα παιδιά στο σχολείο. Πολλοί από εμάς εργαζόμασταν, κοιμόμασταν και βλέπαμε τους αγαπημένους μας στο ίδιο δωμάτιο, συνεχόμενα επί μήνες. Το σπίτι μας έγινε ο χώρος δουλειάς μας και ταυτόχρονα ο χώρος ξεκούρασης μας. Πόσο αντιφατικό ακούγεται αυτό;
Πλέον τα πάντα γίνονταν από το σπίτι με την βοήθεια του κινητού ή του υπολογιστή μας, από τα καθημερινά ψώνια μέχρι τα γενέθλια του καλύτερου μας φίλου. Από την μία πλευρά δίχως την βοήθεια της τεχνολογίας η συνέχιση της καθημερινότητας μας θα ήταν αβάσταχτη. Οι εργασιακές μας υποχρεώσεις, τα ψώνια της εβδομάδας ή η συνέχιση του σχολικού έτους θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν αν δεν είχαμε στα χέρια μας τα εργαλεία της τεχνολογίας. Από την άλλη καθ’όλη την διάρκεια της πανδημίας, η προσκόλληση στην τεχνολογία ήταν εμφανής σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ύπαρξης και ιδιαίτερα στο κομμάτι των κοινωνικών μας σχέσεων. Ένα από τα μεγαλύτερα σημάδια που άφησε στο πέρασμά της, είναι η μοναξιά. Πολλοί ήταν οι άνθρωποι με την πλειονότητα αυτών να είναι ηλικιωμένοι, που πέρασαν αυτή την στρεσσογόνα και πρωτόγνωρη εμπειρία μόνοι, χωρίς την συντροφιά και την βοήθεια των δικών τους ανθρώπων.
Ακόμα όμως και στις μικρότερες ηλικίες και νέες γενιές παρατηρήθηκε μια δυσκολία επαναπροσαρμογής στην προηγούμενη κοινωνική ζωή. Μετά από ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα εγκλεισμού και απομάκρυνσης από την κανονικότητα, ήταν και παραμένει δύσκολο να επιστρέψουμε στους παλαιοτέρους τρόπους επικοινωνίας και επαφής με τους ανθρώπους. Αυτό μπορεί να το παρατηρήσει εύκολα κανείς στην καθημερινότητα του, στον δρόμο ή και στο ίδιο του το σπίτι μέσα από απλές πράξεις, όπως το να δίνουμε το χέρι μας όταν συστηνόμαστε ή να αγκαλιάζουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο.
Αδιαμφισβήτητα, η πανδημία αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί μια κατάσταση που άφησε το στίγμα της σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Κανείς δεν μπορεί να πει το αντίθετο. Παρολ’αυτά είναι σημαντικό να μπορέσουμε να κατανοήσουμε πως σε μια τέτοια κατάσταση που δεν είναι στην σφαίρα του ελέγχου μας, θα ήταν ωφέλιμο να σκεφτούμε και να εκτιμήσουμε τα όσα μας έμαθε και να πάρουμε την δύναμη που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε στο μέλλον.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
https://fortune.com/2021/03/09/covid-pandemic-how-life-has-changed-coronavirus-one-year-later-march-2020/
https://www.who.int/emergencies/diseases/novel-coronavirus-2019?gclid=Cj0KCQjwtMCKBhDAARIsAG-2Eu8fa5Ak6LWBi120caI8XfvvNWenq4XTtTohqkXVPEfPgVdRvSzKKl8aApwcEALw_wcB
