Έχετε ακούσει ποτέ το ακρωνύμιο ΛΟΑΤΚΙ+;

από την κοινωνική λειτουργό του «Θάλπος Αττικής» Ελένη Λάκη

Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα (LGBTQI+), είναι μια κοινότητα  η οποία κατά το πέρασμα του χρόνου έχει δεχτεί πολλές και ποικίλες διακρίσεις, συμπεριφορές και πράξεις βίας εις βάρος της. Μπορεί να τύχει να ακούσετε τον όρο “Queer Community” ή “Rainbow Community” που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν άτομα της LGBTQ+ κοινότητας. Τα αρχικά του συγκεκριμένου ακρωνύμιου αφορούν τους ανθρώπους οι οποίοι εντάσσονται σε μια από τις βασικές ακόλουθες κατηγορίες: Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Queer και Intersex άτομα.

Είναι μια κοινότητα η οποία αποτελεί ένα αρκετά αμφιλεγόμενο θέμα συζήτησης και αποδοχής για πολύ κόσμο. Από τις πρώτα κιόλας συζητήσεις σχετικά με την σεξουαλική διάθεση και προτίμηση υπήρξαν πολύ έντονες συγκρούσεις για το αν πρόκειται για παθολογικό αίτιο ή κάτι το οποίο εντάσσεται στην έννοια του ”φυσιολογικού”, οδηγώντας το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM) να το συμπεριλάβει στις πρώτες εκδόσεις ως μια ψυχική διαταραχή, με τις τελευταίες από αυτών να το αναιρούν και να το αφαιρούν κατηγορηματικά.

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του ΟΗΕ, ενδεικτικά το 2021 καταγράφηκαν 327 δολοφονίες τρανς και φυλοδιαφορετικών ατόμων σε όλο τον κόσμο, ενώ μαζί με τις αυτοκτονίες και τους θανάτους που δεν εξιχνιάστηκαν τα αίτια τους, φτάνουν και ξεπερνούν τις 389 καταγραφές. Οι διακρίσεις επομένως εις βάρος αυτής της κοινότητας είναι πολλές και η εκδήλωση των μορφών αυτών μπορεί να επιφέρει πολύ καταστροφικά αποτελέσματα.

Σε ποιους τομείς όμως της καθημερινής ζωής οι εκδηλώνονται οι διακρίσεις;

Στον τομέα της εργασίας, μπορούν να εκδηλωθούν και με έμμεσο τρόπο και με άμεσο, με την μορφή της παρενόχλησης αλλά και όχι μόνο. Ακόμα και στην υγεία, οι άνθρωποι με διαφορετική ταυτότητα φύλου πολλές φορές δεν έχουν την προβλεπόμενη ασφάλιση από το κράτος με γνώμονα αυτό το γεγονός ή την προσκόμιση προσωπικών εγγράφων τα οποία δεν ταυτίζονται με την τωρινή τους εμφάνιση. Επιπλέον, στην εκπαίδευση συναντώνται σε μεγάλο βαθμό υποτιμητικές αναφορές από μαθητές και εκπαιδευτικούς σε ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα καθώς και στα ίδια τα άτομα που μπορεί να ανήκουν στη κοινότητα αυτή.

Μέσα από το οικογενειακό περιβάλλον, δέχονται τη μη αποδοχή των γονέων τους και του οικογενειακού πλαισίου γενικότερα, φτάνοντας στο σημείο πολλές φορές να διωχθεί το παιδί από το σπίτι, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα “συνετιστεί”. Τέλος, ο τομέας της θρησκείας, της πίστης γενικότερα, είναι ένα ευαίσθητο κομμάτι για την απελευθέρωση και την αποδοχή της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Η εκκλησία από την αρχή του “Coming Οut” των συγκεκριμένων ανθρώπων πήρε σαφή θέση κατά της μη αποδοχής τους. Για τον λόγο αυτό δημιουργήθηκαν κινήματα αλλαγής, προκειμένου να θέσουν την ανάγκη για αποδοχή και υποστήριξη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας από την εκκλησία.

Συμπερασματικά, η αποδοχή είναι ακόμη στην αρχή αυτού του δρόμου. Η πλειοψηφία της ευρύτερης κοινωνίας ακόμη προσπαθεί να κατανοήσει και να μάθει να αποδέχεται τους ανθρώπους αυτούς χωρίς την εκδήλωση περιστατικών βίας ή σχολιασμού. Σημαντική αρωγή και πυλώνας αλλαγής για την κοινότητα αυτή, είναι οι συλλογικές προσπάθειες οργανώσεων σε όλο τον κόσμο, οι οποίες έχουν αποφέρει ουσιαστική αλλαγή. Σήμερα, τουλάχιστον 43 χώρες αναγνωρίζουν και καταγγέλλουν νομοθετικά τα ομοφοβικά εγκλήματα ως είδος εγκλημάτων μίσους. Και μπορεί οι νόμοι να αλλάζουν και να εξελίσσονται, προστατεύοντας τη συγκεκριμένη κοινότητα, γίνεται όμως το ίδιο και με τη συνείδησή μας; Πόσα χρόνια άραγε θα χρειαστούν για να σταματήσουμε να κατηγοριοποιούμε τον συνάνθρωπό μας εξαιτίας της σεξουαλικής του ταυτότητας;