Άρθρα και Έρευνες
Από την Εργοθεραπεύτρια του «Θάλπος Αττικής», Καραχρήστου Ευφροσύνη
Η αναπηρία είναι ένα πολυδιάστατο φαινόμενο που βρίσκεται σε συνάρτηση, με το μέγεθος του χάσματος των ικανοτήτων των ατόμων και τις απαιτήσεις της κοινωνίας.
Τα εμπόδια που συναντούν στην καθημερινή τους ζωή τα άτομα με αναπηρίες, οφείλονται ως επί το πλείστον στην αδυναμία της κοινωνίας να κατανοήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και να σχεδιάσει ένα κοινωνικό μοντέλο προσαρμοσμένο στις δυνατότητες και στις ανάγκες αυτών [3].
Παρ’ όλα αυτά το 1975, για πρώτη φορά, αναγνωρίζονται τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ. Συγκεκριμένα, η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, επιβεβαίωσε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τόνισε ότι όλα τα ανάπηρα άτομα, ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας, φυλής, γλώσσας, θρησκείας, καταγωγής, οικογένειας, ή άλλης κατάστασης, έχουν τα ίδια θεμελιώδη δικαιώματα με τους συμπολίτες τους ίδια ηλικίας και κυρίως το δικαίωμα να απολαμβάνουν μια καθώς πρέπει ζωή, όσο το δυνατόν κανονική και πλήρη.
Στη συνέχεια, το 1981 ανακηρύχθηκε Διεθνές Έτος των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, ζητώντας ένα σχέδιο δράσης σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, με ιδιαίτερη έμφαση στην ισότητα των ευκαιριών, την αποκατάσταση και την πρόληψη των αναπηριών.
Στα πλαίσια αυτά, προκειμένου να υπάρξει ένα χρονικό διάστημα, κατά το οποίο οι κυβερνήσεις και οι οργανώσεις θα μπορούσαν να εφαρμόσουν τις δραστηριότητες που συστήνονται στο Παγκόσμιο Πρόγραμμα Δράσης των Η.Ε., η Γενική Συνέλευση ανακήρυξε τα έτη 1983 έως 1992 ως Δεκαετία των Ηνωμένων Εθνών για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες [3,4].
Οι δράσεις των ετών αυτών απέδωσαν και το 1992 η 3η Δεκεμβρίου θεσπίστηκε και τηρείται ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (International Day of Persons with Disabilities). Η μέρα αυτή αποτελεί μια επιπλέον ευκαιρία στην κοινωνία να εστιάσει την προσοχή της στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα ζωής τους και υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις που θα αναπτύξουν νέες προοπτικές για την κοινωνική τους ενσωμάτωση [5].
Αν και δεν έχουμε ένα κοινό ορισμό -τουλάχιστον σε Ευρωπαϊκό επίπεδο- ωστόσο θα λέγαμε ότι ο όρος αναπηρία αναφέρεται στον περιορισμό λόγου, έργου ή άμεσης αντίληψης [2]. Είναι αποτέλεσμα οργανικών ή περιβαλλοντολογικών αιτιών, που δημιουργούν ένα σύνολο εμποδίων σε σημαντικές πτυχές της ζωής, όπως η αυτοεξυπηρέτηση, η απασχόληση, η εκπαίδευση, η ψυχαγωγία και η γενικότερη κοινωνική συμμετοχή.
Με βάση το Τμήμα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης Ατόμων με Αναπηρίες, ένας στους έξι πολίτες στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει κάποιο είδος αναπηρίας. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι είναι άτομα με αναπηρία ενώ περίπου 190.000.000 αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες στην καθημερινή τους ζωή [1,2,5].
Στα πλαίσια αυτά η Ευρώπη δεν μένει αμέτοχη! Η Ευρωπαϊκή Στρατηγική για την Αναπηρία 2010-2020 υπάρχει και βασικός στόχος της στρατηγικής, είναι η δημιουργία μιας Ευρώπης χωρίς εμπόδια για τους ανθρώπους με αναπηρία. Αυτό συμπεριλαμβάνει την προώθηση της πρόσβασης, της συμμετοχής και της ισότητας σε όλους τους τομείς, στην αύξηση των ποσοστών απασχόλησης, τη βελτίωση εκπαίδευσης καθώς και της κοινωνικής προστασίας και της υγείας [2].
Το ζήτημα είναι ΕΣΥ; Θα μείνεις αμέτοχος
Πηγές:
1.Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, Τμήμα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης Ατόμων με Αναπηρίες, United Nations, Human Rights and Disabled Persons.
2.Κοντιάδης, Ξενοφών. 2001. Μεταμορφώσεις του κοινωνικού κράτους στην εποχή της παγκοσμιοποίησης : η θεσμική διάσταση. Αθήνα : Παπαζήσης, 2001.
3.http://skf.uoc.gr/files/4/122/odigos_tou_politi_me_anapiria.pdf
4.https://el.wikipedia.org/wiki/
5.https://www.ucy.ac.cy/hr/documents/HealthSafety_AsfaliaYgeiaPerivallon/HealthSafety_Arthra/Anapiria.pdf
PHOTO CREDIT: Matt-Artz
