Άρθρα και Έρευνες
από την ψυχολόγο του “Θάλπος Καλαμάτας” Εύη Τσικρικού
“Όταν γίνεις γονιός και εσύ, θα με καταλάβεις”. Πρόκειται για μία φράση που περνάει από γενιά σε γενιά, από γονείς στα παιδιά τους και από τα παιδιά στα δικά τους, καθιστώντας την πια διαχρονική. Και ως επί το πλείστον τα παιδιά τείνουν να συμφωνούν όταν γίνονται και αυτοί με την σειρά τους γονείς. Αυτή η φράση, αν και φαινομενικά είναι ενοχλητική, κρύβει έντονα συναισθήματα αγάπης, στοργής αλλά και άγχους και φόβου.
Όταν κάποιος γίνεται γονιός – είτε βιολογικός είτε θετός – αυτομάτως αλλάζει προτεραιότητες. Πρωτεύον ρόλο έχουν οι ανάγκες του παιδιού, η υγεία του, η ασφάλεια του και η ευτυχία του. Εκ πρώτης όψεως, δίνεται η εντύπωση ότι παραγκωνίζονται οι ανάγκες και τα θέλω του γονέα, αλλά στην πραγματικότητα απλώς τροποποιούνται και προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα. Ακόμα και όταν η προσφορά στο παιδί του φτάνει στα όρια της αυτοθυσίας, η συναισθηματική ικανοποίηση που λαμβάνει υπερτερεί της όποιας προσωπικής του στέρησης.
Η συμβολή της οικογένειας στην κοινωνία είναι αδιαμφισβήτητα σημαντική, καθώς μέσα σε αυτή ανατρέφονται τα παιδιά για να εξελιχθούν στην όσο το δυνατόν καλύτερη εκδοχή τους ως ενήλικες. Και οι γονείς αποτελούν τον στυλοβάτη της, αποτελούν τα πρώτα και τα πιο σημαντικά πρότυπα για τα παιδιά τους. Πρόκειται για τεράστια ευθύνη που απαιτεί υπομονή, αγάπη και κατανόηση.
Τέλειος γονέας δεν πρόκειται να υπάρξει κανείς, γιατί είναι άνθρωπος και όπως όλοι οι άνθρωποι θα κάνει λάθη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθεί να τα διορθώνει και να μην τα επαναλαμβάνει. Όλοι θέλουν να είναι οι καλύτεροι γονείς που θα μπορούσαν, αλλά υπάρχουν συχνά αντικρουόμενες απόψεις και συμβουλές για το πώς να μεγαλώσουν ένα παιδί που να έχει αυτοεκτίμηση, να είναι ευγενικό και να γίνει επιτυχημένο. Η επιτυχής ανατροφή των παιδιών δεν έχει να κάνει με την επίτευξη της τελειότητας. Το πιο σημαντικό είναι να προσπαθεί ο γονέας να λαμβάνει αποφάσεις προς το συμφέρον του παιδιού, έως ότου ωριμάσει αρκετά ώστε να λαμβάνει το ίδιο τις αποφάσεις για την ζωή του. Σε αρκετές κουλτούρες, όπως και στην ελληνική, παρατηρείται οι γονείς να συνεχίζουν να έχουν την διάθεση αυτοθυσίας για τα παιδιά τους, έως τα βαθιά γεράματα.
Είναι σημαντικό, όμως, ο ρόλος του γονέα να μην επισκιάζει τους υπόλοιπους ρόλου του ατόμου. Να μην ορίζεται ολόκληρη η υπόσταση του μόνο από την ιδιότητα του ως γονιός. Για να μπορεί να προσφέρει ένα υγιές και ασφαλές περιβάλλον στο παιδί του, θα πρέπει και ο ίδιος να είναι καλά και ισορροπημένος και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής του.
Αν όμως ο γονέας νιώθει να “πνίγεται” μέσα σε αυτόν τον ρόλο, ότι παραγκωνίζεται η ατομικότητα του ή ότι έχει εγκλωβιστεί μέσα στις γονεϊκές του ευθύνες και υποχρεώσεις, είναι πολύ σημαντικό να ζητήσει την βοήθεια ενός ειδικού. Ειδάλλως μπορεί άθελα του να δημιουργήσει ένα τοξικό περιβάλλον τόσο για τον εαυτό του όσο και για την οικογένεια του.
Ο ΟΗΕ με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του το 2012, καθιέρωσε την 1η Ιουνίου ως Παγκόσμια Ημέρα Γονέων, θέλοντας να επισημάνει ότι η οικογένεια έχει την πρωταρχική ευθύνη για την ανατροφή και την προστασία των παιδιών. Για την πλήρη και αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους τα παιδιά θα πρέπει να μεγαλώνουν σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου κυριαρχεί η ευτυχία, η αγάπη και η κατανόηση.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
https://www.sansimera.gr/worldays/410
https://www.gerberlife.com/blog/what-it-means-to-be-a-parent/
