Άρθρα και Έρευνες
Πάσχω από κρίσεις πανικού, αποτέλεσμα της διαταραχής πανικού. Διαχειρίζομαι το χρόνιο άγχος κάθε μέρα από μικρή ηλικία. Η πρώτη κρίση πανικού εμφανίστηκε όταν ήμουν 15 ετών και δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε. Στην αρχή έμοιαζε με σωματική δυσλειτουργία. Νόμιζα ότι πάθαινα έμφραγμα διότι είχα ανεξέλεγκτη ταχυκαρδία σε συνδυασμό με έντονη εφίδρωση και τρέμουλο. Αλλά πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα πως οι αγχώδεις σκέψεις ήταν αυτές που προκαλούσαν τα σωματικά συμπτώματα.
Ευτυχώς, δεν ήμουν μόνη. Το άγχος και η κατάθλιψη κυριαρχούσαν στη ζωή μου και η μητέρα μου ήξερε ακριβώς τι συνέβαινε και πώς να με βοηθήσει. Άρχισα να επισκέπτομαι έναν θεραπευτή και έμαθα εξειδικευμένες τεχνικές διαχείρισης άγχους. Ωστόσο, αυτό δεν αρκούσε. Από τα 15 έως τα 18 μου, υπέφερα από σοβαρές κρίσεις πανικού που έκαναν απίστευτα δύσκολο για μένα να λειτουργήσω στην καθημερινότητά μου.
Για μεγάλο διάστημα, υπέφερα σιωπηλά. Οι μόνοι άνθρωποι που ήξεραν για την ασθένειά μου ήταν οι γονείς μου, ο αδερφός μου και η κολλητή μου η οποία πήγαινε σε άλλο σχολείο. Εγώ πήγαινα σε καλλιτεχνικό γυμνάσιο όπου σπούδαζα θέατρο. Ήμουν εξαιρετική ηθοποιός αλλά όχι όπως φαντάζεται κανείς. Ήμουν πολύ καλή ηθοποιός στο να κρύβω από τους φίλους μου την ψυχική μου ασθένεια.
Έπειτα από τρία χρόνια σιωπής, ένιωθα ψυχικά και σωματικά εξαντλημένη. Το 1998, όταν ήμουν 18 χρονών, αποφάσισα να επισκεφτώ έναν ψυχίατρο. Άρχισα να ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή και όλη μου η ζωή άλλαξε. Δεν υπέφερα πια από οδυνηρές σκέψεις, μπορούσα να αναπνέω και να λειτουργήσω ξανά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Είπα στον εαυτό μου: Έτσι πρέπει να νιώθουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι.
Πήγα στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης από το οποίο αποφοίτησα με έναν αξιοπρεπέστατο βαθμό. Δεν θα μπορούσα να είχα κάνει αυτό το βήμα χωρίς τη βοήθεια των αντικαταθλιπτικών. Από τότε που άρχισα να λαμβάνω φαρμακευτική αγωγή, ποτέ άλλοτε δεν την διέκοψα παρά μόνο όταν ήμουν έγκυος και όταν θήλαζα τα παιδιά μου. Αναγνωρίζω και ξέρω πως η λήψη αντικαταθλιπτικών με βοηθάει να ισορροπώ το άγχος μου σε φυσιολογικά επίπεδα.
Επιπλέον, καταναλώνω ως επί το πλείστον βιολογικά προϊόντα, παίρνω συμπληρώματα βοτάνων, επισκέπτομαι συχνά τον βελονιστή μου και διαλογίζομαι καθημερινά. Όμως, δεν αρκούν όλα αυτά. Σε αυτό το σημείο της ζωής μου, ακόμα χρειάζεται να παίρνω αντικαταθλιπτικά για να διαχειρίζομαι τις κρίσεις πανικού.
Ως άτομο που διαχειρίζεται το χρόνιο άγχος, έχω ακούσει πολλές άχρηστες συμβουλές από άτομα που δεν γνωρίζουν την ψυχική ασθένεια. Κάποια κοινά πράγματα που έχω ακούσει κατά καιρούς είναι τα εξής:
1. Τα αντικαταθλιπτικά είναι μόνο ένα χαζαπλάστ που καλύπτει το πρόβλημα. Γιατί δεν τα σταματάς και να προσπαθήσεις να αντιμετωπίσεις το άγχος σου;
Αυτό είναι αντίστοιχο με το να έλεγες σε ένα διαβητικό άτομο να σταματήσει να παίρνει ινσουλίνη για να δει τι θα γίνει. Η ψυχική ασθένεια είναι μια πραγματική κατάσταση που μπορεί να σε εξαντλήσει εάν μείνει αθεράπευτη.
2. Γίνεσαι δραματικός. Σκέφτεσαι πάρα πολύ. Για τί δεν σταματάς πια να έχεις εμμονές;
Υπάρχει μια χημική ανισορροπία στον εγκέφαλό μου, αφού δεν παράγει αρκετή σεροτονίνη με αποτέλεσμα να έχω χρόνιες παρεμβατικές σκέψεις, συμπτώματα κατάθλιψης και άγχους. Εκτός και αν θέλεις να μιλήσεις με τους νευροδιαβιβαστές στο κεφάλι μου και να τους πεις να σταματήσουν να παρεμβαίνουν και ότι τελείωσε η δουλειά τους.
3. Είσαι τεμπέλα.
Το ακριβώς αντίθετο, στην πραγματικότητα. Καλούμαι να δουλέψω δυο φορές πιο σκληρά για να κάνω πράγματα που οι “φυσιολογικοί” άνθρωποι κάνουν, όπως το να ξυπνήσουν, να ντυθούν και να φύγουν απ’ το σπίτι. Εγώ συνεχώς παλεύω με τις σκέψεις στο μυαλό μου. Θα με αποκαλούσα πολεμίστρια.
Είτε υποφέρεις από κατάθλιψη, χρόνιο άγχος, διαταραχή ελλειμματικής προσοχής ή οποιαδήποτε άλλη ψυχική ασθένεια, δίνεις μια προσωπική μάχη. Στους άλλους γύρω σου ίσως να μοιάζει με έναν αόρατο πόλεμο, αλλά συμβαίνει. Δουλεύεις σκληρά για να μπορείς να λειτουργήσεις.
Η ψυχική ασθένεια υφίσταται, είναι πραγματική. Χρειάζεται να έχουμε κατανόηση για εκείνους που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με κάποια ψυχική ασθένεια, εξίσου όπως έχουμε κατανόηση για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κάποια σωματική ασθένεια. Εάν ο φίλος σου υποστηρίζει πως περνάει κρίση πανικού, ρώτα τί θα μπορούσες να κάνεις για να τον βοηθήσεις. Σου υπόσχομαι ότι δεν είναι τεμπέλης, προσπαθεί να επιβιώσει.
Από την Sarah Fader, CEO Stigma Fighters
Διαταραχή πανικού
Η διαταραχή πανικού αποτελεί μία ψυχοπαθολογική οντότητα η οποία εντάσσεται στις αγχώδεις διαταραχές και χαρακτηρίζεται από ξαφνικές και μικρής διάρκειας, κρίσεις άγχους που ονομάζονται κρίσεις πανικού. Ακολουθεί συνήθως μια κατάσταση αναμονής των επόμενων κρίσεων – ανησυχία ότι θα υπάρξουν περισσότερες κρίσεις, το οποίο τροφοδοτεί μια σειρά από συμπεριφορές αποφυγής, αγοραφοβικού και κλειστοφοβικού τύπου, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν σε μία γενικευμένη κατάσταση εξάρτησης, περιορισμού και απογοήτευσης.
Συμπτώματα
Σαν κρίση πανικού περιγράφεται μια περιγεγραμμένη (με γνωστή αρχή και τέλος), σύντομη κατά κανόνα (συνηθέστερα διάρκειας μερικών λεπτών) περίοδος πολύ έντονου φόβου ή άγχους. Αρχίζει ξαφνικά και απροσδόκητα, κλιμακώνεται μέσα σε λίγα λεπτά (10-20′) και χαρακτηρίζεται (πέραν του άγχους/φόβου) από οξέα σωματικά και ψυχικά συμπτώματα: ταχυκαρδία, εφίδρωση, τρόμος, αίσθημα ζάλης, πόνος ή δυσφορία στο στήθος, δύσπνοια ή αίσθηση ότι δεν επαρκεί ο αέρας, ναυτία, αίσθηση αποξένωσης από το περιβάλλον, ρίγος ή αίσθημα ανόδου της θερμοκρασίας του σώματος και αίσθημα επικείμενου θανάτου ή/και φόβος ότι θα χαθεί ο έλεγχος του μυαλού.
Θεραπεία
Υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές τεχνικές για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων των κρίσεων πανικού, σε πρώτο στάδιο είναι οι τεχνικές χαλάρωσης και η διαφραγματική αναπνοή. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται συχνότερα για τη θεραπεία των κρίσεων πανικού είναι τα αντικαταθλιπτικά τα οποία δρουν στο σύστημα της σεροτονίνης. Η ψυχοθεραπεία αποτελεί μία μέθοδο αντιμετώπισης των κρίσεων πανικού, ενώ ο συνδυασμός φαρμάκων και ψυχοθεραπείας προσφέρει υψηλά ποσοστά επιτυχίας. Χρησιμοποιείται κυρίως η γνωσιακή συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.
