Από την Ψυχολόγο του «Θάλπος Καλαμάτας», Εύη Τσικρικού
Τι είναι χειρότερο – να γνωρίζουμε οριστικά ότι ένα αγαπημένο μας πρόσωπο έχει σκοτωθεί ή να μην ξέρουμε τι του συνέβη• ότι δηλαδή είναι εξαφανισμένο;
Η πλειοψηφία θα απαντήσει το δεύτερο. Το να μην γνωρίζει κάποιος που βρίσκεται το αγαπημένο του πρόσωπο, είναι κάτι που θα τον βασανίζει για πάντα. Το να μην ξέρει δηλαδή αν είναι καλά ή αν το βασανίζουν, αν κινδυνεύει η ζωή του ή αν δεν είναι εν ζωή.
Αυτή η ιδιαίτερα τρομερή κατάσταση, όπου ένα πρόσωπο λείπει για μια παρατεταμένη περίοδο, αναφέρεται από τους ειδικούς ως “διφορούμενη απώλεια”, γιατί παραμένει ασαφές τι έχει συμβεί στον αγνοούμενο, δεν υπάρχει καμία επίλυση ή έστω ένα “κλείσιμο” για να μπορέσει ένα άτομο να προχωρήσει παρακάτω στη ζωή του. Αυτό εντείνεται περαιτέρω από το άτομο που έχει την ελπίδα για μία ευτυχισμένη επανένωση με τον αγαπημένο τους ή έστω για να μάθει τι του συνέβη τελικά.
Η ελπίδα γίνεται δίκοπο μαχαίρι, εμπνέοντας κατά καιρούς θετική αισιοδοξία και επιθυμία να συνεχίσει να αγωνίζεται, αλλά αυτή η αισιοδοξία επειδή είναι διακεκομμένη, καταλήγει σε βαθιά απελπισία. Αυτή η αναταραχή των αντιφατικών συναισθημάτων, η ατελείωτη ταλάντευση μεταξύ ελπίδας και απελπισίας, καθιστά αυτό το είδος θλίψης, ιδιαίτερα αγχωτικό και μπορεί να καθιστά αδύνατο να βρει το άτομο ψυχική γαλήνη.
Η ελπίδα που έχουν οι συγγενείς των αγνοουμένων είναι η προφανής – ότι το άτομο τους είναι ζωντανό και καλά – αλλά αυτή η ελπίδα μπορεί να εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου, σε προσευχή ότι τουλάχιστον δεν υπέφερε σε περίπτωση θανάτου.
Η “διφορούμενη” αυτή απώλεια, δημιουργεί την ελπίδα η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε μία αδιάκοπη αναζήτηση του αγνοουμένου, παρεμβαίνοντας στην καθημερινή ζωή και οδηγώντας σε σταδιακή ψυχολογική κατάρρευση μακροπρόθεσμα.
Η Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 30 Αυγούστου, προκειμένου να επισύρει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας για τη μοίρα των φυλακισμένων σε μέρη και υπό συνθήκες άγνωστες στους συγγενείς και τους νομικούς τους παραστάτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για την Ελλάδα, είναι οι συγγενείς των «αγνοούμενων της Κύπρου» που ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής του 1974, εξαφανίστηκαν, χωρίς να είναι γνωστή έκτοτε η τύχη τους. Οι συγγενείς αυτών, συνεχίζουν και μέχρι σήμερα να μάχονται για να μάθουν την κατάσταση ή την κατάληξη τους.
Την ημέρα αυτή λοιπόν, δίνεται η ευκαιρία να αποδοθούν οι οφειλόμενες τιμές στους διεθνείς οργανισμούς που προασπίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ασχολούνται και με το θέμα των εξαφανισμένων κρατουμένων: τη Διεθνή Αμνηστία, τον Ερυθρό Σταυρό και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Πηγές:
https://www.sansimera.gr/worldays/151
https://www.psychologytoday.com/intl/blog/slightly-blighty/201706/coping-not-knowing-what-happened-missing-loved-one
http://theconversation.com/what-it-really-feels-like-when-a-loved-one-goes-missing-67578
https://www.huffingtonpost.gr/entry/oi-aynooemenoi-tes-keproe_gr_5b18f02ee4b099fa52f3edc6
PHOTO CREDIT: Bady Gb