Aπό την Ψυχολόγο του «Θάλπος Αττικής», Μαρία Μακριδάκη
Το πείραμα ή καλύτερα η σειρά ηθικά αμφιλεγόμενων πειραμάτων για τα οποία θα μιλήσουμε σε αυτό το άρθρο διεξήχθησαν από το 1957 έως το 1963 από τον Χάρυ Χάρλοου του πανεπιστημίου του Γουισκόνσιν. Πρόκειται για μία μελέτη πάνω στη σημασία της αγάπης της μητέρας για μία υγιή παιδική ανάπτυξη και χρησιμοποίησε πρωτεύοντα θηλαστικά ως πειραματόζωα.
Η μελέτη έχει ως εξής: Ο Χάρλοου πήρε νεογέννητα μαϊμουδάκια λίγες ώρες μετά τη γέννησή τους (να σημειώσουμε ότι oi μητέρες τους από την απόγνωση της αποχώρησης των μικρών τους, ούρλιαζαν και χτυπούσαν το κεφάλι τους) και τα άφησε να μεγαλώσουν από δυο ‘παρένθετες μητέρες’. Η μία ‘μητέρα’ ήταν φτιαγμένη από σύρμα με προσαρμοσμένο μπουκάλι για φαγητό. Η άλλη ήταν κατασκευασμένη από μαλακή πετσέτα αλλά δεν είχε φαγητό. Από την παρατήρηση για την συμπεριφορά των μικρών μαϊμούδων διαπιστώθηκε ότι τα μικρά ξόδευαν περισσότερο χρόνο με την πετσετένια απαλή μητέρα που δεν παρείχε γάλα παρά με τη συρμάτινη με το μπουκάλι. Περνούσαν ώρες σκαρφαλωμένα απάνω της, την δάγκωναν απαλά, έπαιζαν με το πρόσωπό της. Όταν πεινούσαν πήγαιναν να θηλάσουν στην συρμάτινη μητέρα με το μπουκάλι, χόρταιναν και μετά επέστρεφαν στην υφασμάτινη μητέρα.
Ο ερευνητής εξήγησε ότι ενώ περίμενε να δει ότι η επαφή και η ανακούφιση που αυτή δίνει, σημαντική μεταβλητή στοργής και αγάπης, δεν περίμενε να επισκιαστεί η μεταβλητή του θηλασμού σε τέτοιο βαθμό. Ο ίδιος εξήγησε ότι αυτό υποδηλώνει ότι η πρωτεύουσα λειτουργία του θηλασμού πραγματοποιείται ώστε το νεογνό να έχει συχνή και στενή σωματική επαφή με τη μητέρα. Ότι η αγάπη μεγαλώνει λόγω της αφής και όχι της γεύσης και άλλωστε όταν η μητέρα στερεύει από γάλα το μικρό συνεχίζει να την αγαπάει. Όπως ο ίδιος είπε ο άνθρωπος δε μπορεί να ζήσει μόνο με γάλα.
Πέρα από αυτό, τα μικρά μαϊμουδάκια της έρευνας που πέρασαν πιο πολύ χρόνο στην απαλή υφασμάτινη μητέρα έδειξαν στο χρόνο της ανάπτυξης τους και μετέπειτα ότι ήταν περισσότερο υγιή.
Γενικεύοντας στους ανθρώπους, ο Χάρλοου κατάφερε να δείξει την σημασία της εγγύτητας, την σημασία της σωματικής επαφής και αφής αλλά και ότι η αγάπη παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την τροφή στην παιδική ανάπτυξη. Ο δεσμός γονιού-παιδιού είναι πιο σημαντικός από την παροχή των βασικών αναγκών. Έτσι ίσως εξηγείται και η προσκόλληση πατέρα και βρέφους όταν η μητέρα είναι η πηγή τροφής.
Βιβλιογραφία:
Gluck, J.P. (1997). Harry F. Harlow and Animal Research: Reflection on the Ethical Paradox. . Ethics & behavior, 7(2), 149-161
Photo credit: Jordan Whitt