Ψυχικές Διαταραχές
«Αν οι θύτες σχολικού εκφοβισμού (bullying) δεν έχουν θεατές-κοινό δεν συνεχίζουν την παρενόχληση. Γι’ αυτό τον λόγο, κύριο μέλημά μας είναι η ενδυνάμωση της σχολικής κοινότητας και η μη ανοχή σε παρόμοια περιστατικά» υπογράμμισε ο καθηγητής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Θεόδωρος Γιοβαζολιάς, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου για την εκπόνηση πανελλήνιας έρευνας των επιπτώσεων σχολικού εκφοβισμού στους μαθητές.
Ο καθηγητής ανέφερε ότι στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων υπήρχαν παρόντα και άλλα παιδιά, ενώ όταν παρενέβησαν και αντέδρασαν, τα περιστατικά σταμάτησαν το πρώτο ενάμισι λεπτό στο 75% των περιπτώσεων.
Ο καθηγητής σημείωσε ότι το πρώτο κομμάτι του προγράμματος είναι ερευνητικό και σε αυτό θα διαπιστωθούν τα επιδημιολογικά ποσοστά, οι αντιδράσεις, οι αντιλήψεις, εκπαιδευτικών, παιδιών, εάν επεμβαίνουν ή όχι και γιατί. Το δεύτερο, θα αποτελεί παρέμβαση για ενδυνάμωση των παιδιών και τη στάση των εκπαιδευτικών και του προσωπικού των σχολείων με ένα πρωτόκολλο-εργαλείο, το οποίο ο εκπαιδευτικός θα μπορεί να εφαρμόσει χωρίς την παρουσία ψυχολόγων.
Στις διαφορές μεταξύ «σύγκρουσης» (τσακωμού) και «σχολικού εκφοβισμού» στάθηκε ο κ. Γιοβαζολιάς, υπογραμμίζοντας πως η πρώτη έννοια αναφέρεται σε ισότιμες σχέσεις των εμπλεκόμενων μελών, συχνά μεταξύ φίλων, μπορεί να λάβει χώρα τυχαία, για παράδειγμα πάνω στο παιχνίδι, δεν επιφέρει σοβαρές συνέπειες στο θύμα, καθώς μπορεί να θυμώσει ή να κλάψει αλλά το ξεπερνάει εύκολα, δεν αποσκοπεί στην απόκτηση δύναμης και συχνά συνοδεύεται από μεταμέλεια ή ανάληψη ευθύνης ζητώντας «συγγνώμη». Αντίθετα, ο εκφοβισμός χαρακτηρίζεται από άνιση κατανομή δύναμης μεταξύ θύτη-θύματος, δεν υφίσταται φιλική σχέση, είναι πράξη επαναλαμβανόμενη και προγραμματισμένη, απειλεί σοβαρά τόσο τη φυσική όσο και την ψυχική υγεία του θύματος, έχει στόχο την επιβεβαίωση και την ακόλουθη επίρριψη ευθυνών στο θύμα για το πώς ντύνεται, πώς περπατάει κλπ.
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του «Χαμόγελου του Παιδιού» Κώστας Γιαννόπουλος, τόνισε ότι «έχει σημασία η ενδυνάμωση της σχολικής κοινότητας και όχι η εισαγωγή ψυχιάτρου στα σχολεία. Επίσης, η τιμωρία και η κατηγοριοποίηση του θύτη, μπορεί να έχει χειρότερες μελλοντικές συνέπειες, τόσο για τον ίδιο, όσο και για την κοινωνία, καθότι θα αποκτήσει την «ταμπέλα» του παραβάτη και θα την αποδεχτεί, γεγονός που αργότερα μπορεί να εξελίξει τη συμπεριφορά του ως εγκληματική».
