Θάλπος Καλαμάτας
Από την υπεύθυνη δημιουργικής απασχόλησης της Μονάδας «Θάλπος Καλαμάτας» Μαρία Γαϊτανάρου.
Μια διαφορετικά σχεδιασμένη «Έναστρη νύχτα» εμπνεύστηκαν τα μέλη του Θάλπος Καλαμάτας, όταν αποφάσισαν να κατασκευάσουν την δική τους εκδοχή του δημοφιλούς πίνακα, χρησιμοποιώντας ως πρώτη βασική ύλη ανακυκλώσιμα υλικά.
Αντί για χρώματα ή μπογιές, οι ένοικοι μαζί με τους εργαζόμενους του Θάλπος Καλαμάτας χρησιμοποίησαν διάφορων ειδών πλαστικά καπάκια που είχαν συγκεντρώσει από καιρό.
Οι ένοικοι επέλεξαν την έναστρη νύχτα του Ολλανδού μετα-ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Βίνσεντ βαν Γκογκ, λόγω της διαφορετικότητας που αποπνέει ο συγκεκριμένος πίνακας αλλά και της ιδιαίτερης τεχνικής που παρουσιάζει. Το ενδιαφέρον για την ζωή και το έργο του δημιουργού, τους έδωσε έναν ακόμη λόγο να μάθουν περισσότερα για τη πορεία του ως ζωγράφος και έτσι αποφάσισαν να δημιουργήσουν δική τους εκδοχή.
Ξεκίνησαν να κατηγοριοποιούν τα καπάκια που είχαν συλλέξει, χωρίζοντας τα σε εφτά διαφορετικές χρωματικές κατηγορίες, πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μαύρα, πορτοκαλί, γαλάζια και μπλε. Στη συνέχεια έχοντας κατά νου την πρωτότυπη εικόνα τοποθέτησαν και κολλήσαν τα καπάκια πάνω σε ένα καμβά . Στο κάτω μέρος με τα πράσινα καπάκια σχεδίασαν την φύση, με τα μαύρα τα κυπαρίσσια, ενώ με τα λευκά έφτιαξαν μικρά σπιτάκια. Στο επάνω μέρος χρησιμοποιώντας τα πορτοκαλί και τα κίτρινα πρόσθεσαν το φεγγάρι και τ΄ αστέρια. Τέλος, με τα λευκά και τα γαλάζια καπάκια σχεδίασαν την κίνηση του έναστρου ουρανού και ακολουθώντας τις καμπύλες που δημιουργεί γέμισαν τα οποιαδήποτε κενά με το σκούρο μπλε χρώμα της νύχτας και το γαλάζιο.
Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Μια εναλλακτική εκδοχή της έναστρης νύχτας του περίφημου ζωγράφου βρίσκεται πλέον σε περίοπτη θέση στην είσοδο της Μονάδας του Θάλπος Καλαμάτας.
Με αφορμή αυτή την δημιουργική απασχόληση, τα μέλη του Θάλπος βρήκαν την ευκαιρία να μάθουν και να πουν λίγα πράγματα παραπάνω για την ζωή του σπουδαίου Ολλανδού καλλιτέχνη. Το ενδιαφέρον για τη ψυχολογία αυτής της μεγάλης ιδιοφυίας είναι τεράστιο και γι’ αυτό είχαν ασχοληθεί με τη μελέτη της ζωής που πάρα πολλοί ιστορικοί, κριτικοί αλλά και επιστήμονες, λόγω της ιδιόμορφης ιδιοσυγκρασίας και ψυχοσύνθεσης του. Το αψέντι που κατανάλωνε, το αρσενικό που περιείχαν οι μπογιές του, μπαίνουν στο επίκεντρο διαφόρων μελετητών που υποστηρίζουν πως έπασχε από διπολική διαταραχή.
Αξιοπρόσεκτη είναι η κριτική του μεγάλου Γάλλου ποιητή Artud που υποστήριξε ότι ο Van Gong δεν ήταν τρελός, αλλά οδηγήθηκε στην αυτοκτονία από μια κοινωνία που απέρριπτε το έργο του και τον είχε οδηγήσει στην απομόνωση. Μάλιστα, το κοινό αντιλαμβανόταν τους πίνακές του ως μια επίθεση προς τους θεσμούς της κοινωνίας. Η ζωγραφική του Van Gong ωστόσο, δεν είχε σκοπό να επιτεθεί σε κάποιον κομφορμισμό ηθών, αλλά στον κομφορμισμό των ίδιων των θεσμών.
Η ψυχιατρική επιστήμη εκείνη την εποχή ήταν πολύ πίσω γράφει ο καθηγητής Bernard Michel και οι γιατροί με τους οποίους ήρθε σε επαφή αυτή η παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα, απέτυχαν να κατανοήσουν και να θεραπεύσουν την μελαγχολία του.
