Ψυχικές Διαταραχές
από την κοινωνική λειτουργό του “Θάλπος Καλαμάτας” Αρετή Γλέζου
«Οκτώβριος 2017 προς το τέλος του μήνα. Είχε ήδη μπει στο μήνα της, σχεδόν δύο εβδομάδες και η αγωνία της ήταν μεγάλη.
Πως θα τα καταφέρει; Τι θα κάνει; Αν κάτι δεν πάει καλά; Αν γίνει κάποια επιπλοκή και της συμβεί κάτι, τι θα απογίνει το μικράκι της; Συναισθήματα αγωνίας, φόβου και παράλληλα χαράς…τεράστιας χαράς!
Ένα σωρό σκέψεις την περιτριγύριζαν καθημερινά. Βλέπεις, για πρώτη φορά μητέρα!
Κυριακή πρωί, σχεδόν 8:30 π.μ. αντιλαμβάνεται πως κάτι γίνεται. Ήταν η μεγάλη ώρα, είχαν «σπάσει τα νερά». Χωρίς πανικό και με τεράστια ψυχραιμία ετοιμάζεται για την κλινική. Σύζυγος και οικογένειες στις επάλξεις, έτοιμοι να υποδεχθούν το νέο μέλος.
10:15 π.μ. ξεκινά η προετοιμασία για τον τοκετό. Σύριγγες, βελόνες, οξυγόνο, όλα έτοιμα. Πλησιάζει η στιγμή!
Η καισαρική, με επισκληρίδιο αναισθησία λόγο συνυπαρχουσών προβλημάτων υγείας, ήταν μονόδρομος.
Ήταν ειλικρινής με τον εαυτό της, το προτιμούσε (ήταν και λίγο «φοβητσιάρα»). Είχε ζητήσει από τη γιατρό της να είναι η πρώτη που θα αντικρίσει και θα κρατήσει στα χέρια της τον άγγελο που θα ερχόταν!
Ήρθε η στιγμή, ξεκινά η διαδικασία. Γίνεται το πρώτο τρύπημα με την επισκληρίδιο.
Θα μπορούσε κανείς να πει πως τη διαπέρασε «ηλεκτρικό ρεύμα», ο πόνος τεράστιος και ένα ουρλιαχτό διαπεραστικό. Έτρεμε σαν το ψάρι που σπαρταρά τρομαγμένο και ανήμπορο έξω από το νερό.
Μια φράση μόνο από τη γιατρό… «Έκανες λάθος, της χτύπησες νεύρο, ολική αναισθησία».
Αυτό ήταν, έσβησαν όλα.
12:20 μ.μ. ανοίγοντας τα μάτια της, αισθάνεται επάνω της ένα κομμάτι από μέσα της. Μικρό πολύ, πεινασμένο, που ζητούσε από τη μαμά του να φάει.
Μόνο εκείνη μπορούσε, μόνο αυτή είχε τροφή για το παιδί της, μόνο εκείνη ένιωθε τους παλμούς της καρδιάς του. Λίγες ώρες πριν οι καρδιές τους χτυπούσαν ταυτόχρονα σε δυο σώματα το ένα μέσα στο άλλο.
Επιστροφή στο δωμάτιο. Το μωρό νυσταγμένο κοιμάται δίπλα της. Εκείνη μόνο το κοιτούσε. Είχε και επισκέψεις που αμυδρά θυμάται. Έβλεπε μόνο το γιο της και προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει πως έδωσε ζωή σε μια ζωή που ήταν η ζωή της!
Οι επισκέψεις τελείωσαν. Εκείνη κουρασμένη, με ορούς και στα δυο χέρια προσπαθούσε να θηλάσει. Δεν ήξερε, ούτε καν τον τρόπο να το κάνει. Τα καταφέρνει. Το μωρό τρώει και κοιμάται ξανά.
Ήταν η στιγμή που χρειαζόταν και η ίδια ξεκούραση. Πως όμως; Πονούσε πολύ στο κεφάλι και από τα μάτια της δεν μπορούσαν να σταματήσουν να τρέχουν δάκρυα.
Έκλαιγε…μόνο έκλαιγε. Ήθελε να πάρει το μωρό της και να εξαφανιστεί, να το προστατέψει. Από τί; Ούτε η ίδια δεν ήξερε.
από την κοινωνική λειτουργό του “Θάλπος Καλαμάτας” Αρετή Γλέζου
Δεν μπορούσε να κοιμηθεί . Ένιωθε πανικό, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα και η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή. Ένιωθε μόνη της στο δωμάτιο και αποδυναμωμένη.
Ξύπνησε μια άλλη γυναίκα. Οι πρώτες ενδείξεις όμως υπήρχαν μόλις μερικές ώρες μετά τη γέννηση του.
Μερικές μέρες μετά, επιστροφή στο σπίτι. Εκείνη, ακριβώς στην ίδια κατάσταση όμως χαμογελούσε και έδειχνε σε όλους ότι ήταν καλά. Ήθελε να πιστέψει ότι τα είχε όλα υπό έλεγχο, σχεδόν όσο ήθελε να το πιστέψουν και όλοι άλλοι. Όλα ήταν καλά. Μπορούσε να το διαχειριστεί (ή έτσι νόμιζε).
Οι μέρες κυλούσαν και τα άσχημα συναισθήματα γίνονταν όλο και χειρότερα. Την ενοχλούσαν τα νανουρίσματα, δεν μπορούσε να κοιμηθεί, το σκοτάδι για εκείνη ήταν ανυπόφορο. Οι μυρωδιές από τις μωρουδίστικες κρέμες την προκαλούσαν αηδία. Η ψυχή της πονούσε, πονούσε πολύ. Τύψεις, αυπνία και ένα αίσθημα απέχθειας για τον εαυτό της. «Δεν είμαι τίποτα, αυτό ήταν, τελείωσα ως γυναίκα, είμαι απλά μια σάρκα που έδωσα ζωή σε μια άλλη σάρκα». Αυτό πίστευε και ρίζωνέ μέσα της όλο και περισσότερο.
Το μωρό της το λάτρευε, το φρόντιζε δεν σκέφτηκε ποτέ μα ποτέ να του κάνει κακό.
Τα σημάδια ήταν ολοφάνερα, επιλόχειος κατάθλιψη.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, με άπειρες συναισθηματικές αλλαγές και ένα διαζύγιο στα πρόθυρα, την ημέρα τον γενεθλίων της, παίρνει την απόφαση να επισκεφθεί ειδικό.
Τι Δώρο!!! Πόσο λάθος ήταν που δεν το είχε κάνει νωρίτερα; Από πόσο πόνο θα είχε γλιτώσει;
Όμως δεν πειράζει… Ποτέ δεν είναι αργά!
Σήμερα, 5 χρόνια μετά, ζει ευτυχισμένη με το γιο της (διαζευγμένη πλέον). Αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της καθημερινότητας, πάντα με τη στήριξη του ειδικού της, αντλώντας δύναμη από το παιδί της και από την εσωτερική δύναμη του ίδιου της του εαυτού που τελικά όλοι έχουμε μέσα μας.
Η παραπάνω ιστορία είναι ένα μήνυμα προς όλες της γυναίκες, μελλοντικές μητέρες, θέλοντας να τις κάνει να καταλάβουν πως δεν είναι μόνες.
Απαντήσεις υπάρχουν. Και ανακούφιση. Και ελπίδα. Και βοήθεια.
Μη διστάσετε να συμβουλευτείτε ειδικούς ψυχικής υγείας. Δεν είναι ταμπού, είναι ΔΩΡΟ!
Κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας, δημιουργώντας ένα υγιή περιβάλλον διαβίωσης για σας και τα παιδιά σας!»
Να είσαι μητέρα σημαίνει να μαθαίνεις τις δυνάμεις που δεν ήξερες ότι έχεις και να αντιμετωπίζεις τους φόβους που δεν ήξερες ότι υπήρχαν.
~ Linda Wooten
Photo by Laura Fuhrman on Unsplash
